Maart 2023 ~ Eerder keek ik de hele week uit naar het moment dat ik kon maken. Dat de energie van een nieuwe dag besteed kon worden aan woorden, lijnen, verfspetters en kleuren.
Kunst routine
Naast dat ik een consistentie ingebouwd heb in de dag van de dagelijkse morning pages schrijven (waar ik mijn zorgen, dromen en ideeën kwijt kan), in de avond de potloden en pennen erbij pak als ik vroeg ik bed lig om nog iets te kunnen tekenen, kijk ik het meest uit naar het hebben van een hele vrije dag. Geen plannen en afspraken, gewoon tijd voor mijn kunst.
Ook op doordeweekse avonden had ik eerder alle energie om te maken. Elk vrij moment werd aan kunst maken besteed of aan het maken van plannen, website bouwen of manieren om het te verkopen op een bepaald moment. Hoe meer ik deed, hoe meer ik wilde doen en hoe meer ik voelde: dit wil ik met mijn leven doen!
Tot ik zwanger werd. Iets wat ik ook al járen wil en we zijn ontzettend blij dat we dit wonder mogen verwelkomen. Want dat is het, ook al klinkt het cliché, het is niet voor iedereen dat het zwanger worden lukt. Dus ik ben enorm blij en dankbaar!
Makerspauze
Maar het maken van kunst hield daardoor even helemaal op. Alsof het nieuwe leven alle energie nodig had om te kunnen groeien; het beste kunstwerk wat ik tot op heden ga maken en er daarom voor niets anders nog energie over was. Het frustreerde me in het begin, mijn uitlaatklep van het leven was weg. En; ik wist niet of de zin en energie in het maken van kunst nog terug zou komen. Dat beangstigde me een beetje. Ik heb me eraan toegegeven, ook dit hoort bij het proces en het vertrouwen daarin.
De pauze voelde lang, ik kon zelfs niet meer schrijven in de ochtend. Even helemaal niets. Het bleek ook een soort makersvakantie. Zoals de reading deprivation van Julia Cameron (The Artist’s Way, week 4) waarschijnlijk bedoeld was - maar me tijdens het volgen van de 12 weken niet lukte.
Deze pauze had ook alles te maken met dat ik zó intens misselijk was, dat ik weken niks binnen hield. Het voelde als de grootste kater die ik ooit had gehad. Na het krijgen van medicijnen, kon ik mondjesmaat alleen nog maar perensap/stukjes peer en perenijs eten. Deze peeriode ;) heeft wonderlijk genoeg later wel tot nieuwe kunst geleid; een gedicht en een tekening ‘ode aan de peer’. (de tekening staat bij de pagina 'tekeningen').
Op zoek naar focus
Toen ik weer meer kon eten en drinken, fysiek aansterkte, meer kon doen en meer prikkels aan kon, bleek dat deze pauze méér goed had gedaan dan ik voor ogen had kunnen hebben. Bezig willen gaan omdat ik er energie van kríjg en er op de eerste plaats zélf blij van wordt. De redenen waarom ik er in eerste instantie ooit mee begonnen was.
En toch lukt het me niet meer zoals voordat ik zwanger werd. Ik kijk er nog steeds naar uit om te schilderen. Ik heb nog steeds zin en het lijkt dat ik er zelfs méér zin in heb. Maar de energie blijft een beetje achter. En daardoor de focus. Dus kan ik er in een dag misschien hooguit 3 uur focus op brengen. Zit ik eindelijk helemaal klaar met eten en drinken in de buurt, muziekje aan en verf en penselen gereed, ben ik alweer moe. Muziek toch maar uit want dat scheelt iets aan prikkels, probeer ik zo kalm mogelijk in de allerkleinste stapjes vooruitgang te boeken.
In de verwachting van hoeveel tijd ik ga hebben als de baby er is, heb ik nog een extra schildervakantie geboekt. Ik wil zo veel mogelijk werk van de opleiding afmaken voordat de baby komt. Waar de birthday van mijn baby een deadline voor mijn kunst geworden is. En ik ben heel benieuwd of ik de energie en motivatie weer terug ga vinden zoals ik die had. Of, en in welk tempo ik de plannen waar ga maken die ik afgelopen jaar gemaakt heb.
Want één ding weet ik zeker: ik wil nog steeds een leven als kunstenaar en hoeveel baby’s er ook nog mogen komen, dat leven komt er.
Comments