Bedankt voor je waarde, zeg ik tegen mijn kunstwerken die ik vroeger heb gemaakt voordat ik ze weg doe. Ja, je leest het goed: ik gooi soms ook kunst weg. Het zijn geen werken die ik maakte omdat ik die wilde verkopen, maar kunstwerken die ik als oefening maakte. En die ik lange tijd geleden heb gemaakt: tijdens de middelbare school en studietijd.
De ruimte die het inneemt wil ik gebruiken voor mijn nieuwe kunst. Ik woon best groot, maar met de komst van een kleine afgelopen jaar, is ruimte nóg belangrijker geworden. En als ik het goed bekijk, houd je soms vast aan dingen die je niet echt meer nódig blijkt te hebben. De herinnering is goed genoeg en soms zelf béter.
Eén van de werken die ik weg doe is: Dora, vernoemd naar m'n beste vriendin van toen die ervoor model sprong. Eentje waar ik méga trots op was, nee trots op ben. Het beeld was zo mooi en inspirerend dat ik haar nog lang in m'n slaapkamer aan het plafond heb laten hangen, zodat ik er elke keer aan herinnerd werd en naar kon kijken. Ik heb nog een nieuwe foto gemaakt om je niet door de laatste zinnen te laten denken dat ik een moordlustige psychopaat ben. Want de foto’s die ik destijds gemaakt heb om haar te ontwerpen en het eindresultaat vast te leggen ben ik kwijt. (Iets met een externe harde schijf achterlaten in een bibliotheek en daar te laat achter komen, in paniek terug rennen maar 't bleek al gejat..).
Het beeld herinnert me aan veel: de vrijheid om te zijn wie ik ben en toch ook kwetsbaar en onzeker mogen zijn. Het avontuur van het leven willen aangaan en daarover dromen vanuit een veilig thuis. En het meest belangrijke: het vuur wat in me aanwakkert als ik bezig ben met betekenisvolle kunst maken. Door na te denken over een doel, een vorm, materialen en ‘t daarbij nodig hebben van modellen en prototypes. Ik kan me er helemaal in verliezen zonder ooit verloren te raken.
Ik kan me herinneren dat ik zelfs tijdens andere lessen en tijdens mijn bijbaan nadacht over andere denkwijzen, materialen, of ik het nog krachtiger kon uitbeelden en of het wel overkwam zoals ik wilde. Het springende vrouwenbeeld herinnert me ook aan zorgeloos vol zorgen kunst maken. Vanuit een veilig thuis zonder geldzorgen, vol zorgen over het willen roeren en raken van mensen. Hen aan het denken zetten over hun acties en de betekenis voor de wereld, cultureel en circulair gezien. Ik ademde kunstenaar. En nu ben ik op die weg terug, of eigenlijk vooruit.
Ik ga vooruit door zo’n beeld te bedanken voor al dit moois en het dan weg te doen. Ruimte te maken voor nieuw werk. En ook al heb ik het idee dat ik momenteel niet veel werk maak waarmee ik mensen aan het denken zet, ben ik ervan overtuigd dat ik dat wel weer zal gaan doen. Hierover wil ik binnenkort nog een blog schrijven: hoe kunst bijdraagt aan een betere wereld.
Ik ga nog even verder met opruimen, maar ik ben heel benieuwd hoe dit voor jullie is. Ga naar mijn instagram pagina @Mtiensflow en reageer op de post van dit blog:
Heb jij alles bewaard aan werkjes en kunstwerken die je in je schooltijd hebt gemaakt? En hoe voelde dat voor jou? Kwam er veel los of gooi je het makkelijk weg?
Comments