29 mei 2024
Sinds ik mijn kleine man in mijn leven heb, kan ik nóg minder goed tegen het oorlogsnieuws. Ik ben een moeder geworden, ik houd zielsveel van Maurits en zou alles voor hem doen om hem te beschermen. Het is bizar dat je oergevoel dat overneemt als het over je kind gaat terwijl je hoofd denkt dat je daar wel overheen kunt stappen. Niet dus. En dat is ook logisch, onze kinderen maken ons mens.
Als ik in nieuwsberichten ouders zie die hun overleden kinderen zoeken, vinden, vasthouden in een witte zak of gewoon in hun armen dan breekt er iets in mij. Ik kán me niet voorstellen hoe het is om het overleden lichaampje van Maurits in mijn armen te houden. Ik breek bij de gedachte doormidden van pijn. Hij is mijn alles, en hij is zó vrolijk altijd, hij schijnt het licht in mijn leven.
Alles wat we doen, doen we voor onze kinderen. Daarom kan ik níet begrijpen dat er mensen zijn die voor hun eígen kinderen andere kinderen zouden vermoorden vanwege geloofsovertuiging. Volgens mij ben je dan je mensheid kwijt geraakt.
‘Aordig doen tegen mensen die niet aordig doen, aordigheid hebben zij t hardste neudig’ zingt Daniël Lohues. Maar in geval van kindermoord vind ik ook heel lastig om aordig te blijven doen.
In geval van oorlog zijn er aan beide kanten overigens moordenaars. Vaak niet omdat ze het zelf zo erg willen, maar omdat het zijzelf of hun vijand is. En daar wordt je vast behoorlijk murw van. Net zolang totdat je je mensheid verliest.
Vroeger wilde ik altijd graag het rode kruis helpen en goede doelen steunen. Al gauw kwam ik erachter dat je op elke hoek van de straat wel een goed doel te vinden is, omdat er heel veel leed is. Dichtbij en heel ver weg. Het overweldigd me zo, dat ik moeilijk keuzes kan maken en daarom een tijd helemaal geen keuzes maakte. En dat is in principe ook een keuze. Je mond houden is dus een keuze. Terwijl het me allemaal ontzettend aan het hart gaat. Ik wil mijn mond niet meer houden.
Wat ik wel ontzettend schrijnend vindt is dat het leed wat we vandaag de dag in Rafah zien niet alleen dáár aan de orde van de dag is. Er zijn meerdere oorlogen in de wereld, sommige duren al zoveel langer dan enkele maanden, jaren. En de oorlog in Oekraïne is ook nog niet voorbij. Ik wil mijn mond wel open doen en laten weten hoe erg ik het vind en dat ik wil dat er vrede komt en dat we geen wapens meer naar Israël sturen. Maar ik vind dat we dan ook aan de kaak moeten stellen dat we geen wapens meer naar al die andere landen sturen. Dat we in de politiek op onze strepen gaan staan. Wanneer slaat er een keer iemand met zijn vuist op tafel en wordt een land tot orde geroepen? Hebben we niets geleerd van de Tweede Wereldoorlog? Toen hebben we het ook sluimerend toegezien tot het moment dat we niet meer terug konden. In deze tijd gaat alles sneller, ook het sluimeren.
Ik vind het ontzettend lastig om naast dit
leed toch vrolijk kunst te blijven delen. Maar ik geloof toch ook écht in positieve energie. Als we onze energie positief inzetten, zal dat een ripple effect teweegbrengen waar we nu nog geen zicht op hebben. Voor onze kinderen. En onze kleinkinderen.
Eerlijk gezegd is kunst maken voor mij ook een enorme uitlaatklep. Zelfs bij het schilderen van bloemen kan ik de woede over het leed in de wereld in de felle kleuren verf kwijt, ook al zien ze er op het doek dan heel netjes geschilderd uit. En daarom blijf ik ook vooral kunst maken en delen. Want met al het leed is er ook een tegenhanger nódig.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie dit ervaren en hoe jullie ermee omgaan, laat een reactie achter of stuur me een persoonlijk bericht via de contact pagina.
Comentarios