Heb je altijd al een stijl of vorm je je stijl door de dingen die je leert?
Dat vraag ik mij nu al enkele maanden af. Je ontwikkelt een stijl door de dingen die je leert. Een docent heeft zijn of haar stijl ook geleerd en leert dat anderen op zijn eigen manier weer aan jou. Maar je kunt ook lessen volgen om een bepaalde stijl te leren. Een heel simpel voorbeeld is daarvan: de Bob Ross cursus. Zijn stijl is herkenbaar door de manier waarop hij met een waaierpenseel bomen schildert en met zijn paletmes bergen en meren maakt. Technieken die voor de kijker als tovenarij worden ervaren. Maar zoals Bob Ross zegt: ‘iedereen kan dit leren’.
Als je dat dan geleerd hebt, wordt het dan onderdeel van je stijl? Of heeft dat dan ook te maken waar je interesse ligt?
Op de opleiding leer ik het realisme: de zachte overgangen van stoffen, schaduwkleuren, nerven van hout, zachte wolligheid van wolken, het gladde van metaal. De realistische stijl trok me altijd al enorm tijdens de lessen kunstgeschiedenis op school. Voornamelijk het dromerige van landschappen van alle avonturen die je afgebeelde personen hadden beleefd.
Maar óók het hyperrealisme; dat de scherpte van de afbeelding hetzelfde is in de voorgrond en achtergrond waardoor je eerst niet als kijker door hebt dat iets niet klopt. Omdat je ogen altijd maar op één van de twee scherp kunnen stellen. En dat het bizar aanvoelt dat iemand iets geschilderd heeft wat net op een foto lijkt; een wieldop van auto waar je de fotograaf in de weerspiegeling ziet. Magnifiek!
Mijn gevoel zegt echter wel, dat mijn stijl abstracter zal zijn dan het hyperrealisme. Meer zoals de waterlelies van Claude Monet, impressionisme. En POP-art blijkbaar, want dat is wat mijn klasgenoten altijd zeggen. Dat ik vrij harde overgangen met felle kleuren naast elkaar gebruik, zoals met POP-art wordt gedaan. Ik vind eerlijk gezegd de scherpte van twee kleuren naast elkaar waardoor je het idée hebt dat iets realistisch is ook echt heel gaaf. Daar ga ik helemaal van áán. Dus mijn stijl misschien wel impressionisme op mijn eigen POP-artie manier. En vooral; met véél kleur.
Als ik niet oplet, dan schilder ik op mijn eigen POP-art/Impressionistische manier. Zou dit dus genetisch al bepaald zijn, zoals iedereen een eigen handschrift heeft. Wat mij wel opvalt is dat als je handschriften vergelijkt tussen familieleden; het handschrift van mijn vader leek enorm op dat van mijn oma. Maar het handschrift van mijn moeder leek niet op dat van haar vader. En dat had toch weer met scholing te maken. En met de vrijheid die ze kregen na het leren van de voorgeschreven letters. Mochten ze hun eigen stijl ontwikkelen en bleven ze zich daaraan houden toen je los werd gelaten de weidse wereld in?
Ook al kom ik elke keer terug op wat je leert, is mijn overtuiging dat je als baby wordt geboren met je eigen stijl. Als je nooit wordt gewezen door anderen op wat mode, hip of cool is, zul je automatisch kiezen voor iets wat voor jou het veiligst voelt; je eigen stijl.
Ik ben niet altijd zo tevreden geweest met mijn stijl. Ik ben eigenlijk ook in het heden niet altijd blij met de manier waarop ik schilder. Het is soms lastig als je naast anderen zit die ook gewéldige dingen maken om dan niet onzeker te worden over wat je zelf maakt. Maar ik weet inmiddels wel dat wat ik maak mooi is. En dat ik kan experimenteren met nieuwe technieken om nieuwe dingen te leren en toe te voegen aan mijn manier. Ik heb geen Bob Ross cursus gedaan, maar snap wel wat hij doet. En ik neem zowel van zijn technieken, als van mijn opleiding Realisme, als van de cursus acrylverf die ik bij een Zwolse kunstenaar gedaan heb als van álles wat ik voorbij zie komen op instagram/musea kleine dingen mee. Niets is nieuw wat ik doe, maar mijn combinatie van die dingen: dát is mijn stijl.
Ik ben benieuwd of ik er over enkele jaren nóg zo over denk en of je kan terugzien in mijn werk of dit daadwerkelijk zo is. En of je de ontwikkeling van mijn stijl in mijn werk kan terugzien en hoeveel het in de tijd veranderd is.
Comentarios