Juli 2023 ~ Ten eerste; zwanger zijn is voor iedereen anders en kunstenaar zijn ook. De een vliegt door de zwangerschap en geniet ervan, de ander heeft last van alle bekende kwalen en stagneert helemaal. De ene kunstenaar maakt en deelt elke dag iets, de ander creëert iets over langere tijd, deelt dat en heeft dan weer oplaadtijd nodig. Ik ben er eerlijk gezegd nog niet achter wie ik ben, qua zwangerschap én kunstenaar niet.
Ik ga wel goed op dagelijks aandacht besteden aan mijn kunst door te schrijven. Als ik me goed voel kan ik meer delen dan als ik me minder voel. En daar zit ‘m t in, want tijdens het begin van mijn zwangerschap voelde ik me helemaal niet goed, maar dat heeft me ook wat gebracht. Dat kun je lezen in ‘deel I’ van dit blog over zwanger kunstenaar zijn.
De energie terug!
Sinds week 26 ongeveer, kan ik weer een beetje normaal eten. Ik moest in week 18 stoppen met de medicijnen en daar zag ik enorm tegenop. Terecht, want ik bleef regelmatig overgeven. Op de meest onlogische momenten, als ik net heerlijk had gegeten. De controles van de baby zijn gelukkig steeds allemaal goed, de baby neemt dus gewoon wat het nodig heeft. Maar na een aantal weken weer normaal te kunnen eten; yoghurt in de ochtend, boterhammen in de middag, ik krijg weer zin in sla en andere groenten (behalve paprika - wat erg bijzonder is want ik at dagelijks paprika’s voor ik zwanger werd), merk ik dat ikzelf ook weer aansterk. En met het fysiek beter voelen is de inspiratie voor het maken van kunst ook weer gegroeid.
Tot verder dan het ooit is geweest. Ik lijk me mentaal sterker dan ooit te voelen. Ik heb elke dag 100 ideeën voor eigen werk, voor kaarten, posters, voor grote en kleine werken, voor blogs en gedichten, tekeningen en boeken... Júist door de zwangerschap lijkt het oergevoel van iets moois op de wereld zetten nóg meer versterkt. Ik wil deze wereld zó mooi maken, voor Hemmie (werknaam baby), voor iedereen!
Hoe ik omga met zwangerschapskwalen
Helaas heb ik wel erg last van een bekende zwangerschapskwaal: Carpaletunnelsyndroom door het vasthouden van vocht in mijn polsen. Hierdoor wordt mijn gevoel in mijn vingertoppen steeds minder. Eerst voel ik alleen m'n rechter middelvinger niet meer goed, al gauw m'n duim tot ringvinger niet meer. Schrijven wordt al snel onmogelijk, dus neem ik tijdelijk afscheid van inkt en ga ik in de ochtend typen.
Maar het tekenen lukt echt niet meer. Ik voel niet meer wat ik doe! Ik heb nét een draw pad gekocht omdat ik al die ideeën voor ansichtkaarten, posters en gedichten wil uitwerken. Maar na enkele keren oefenen, merk ik dat naast het uitvinden van hoe een drawpad werkt, elke 10 min stoppen met tekenen extra frustrerend is. Dus de drawpad gaat voor nu de kast in, en zal daar op mij wachten als ik over een halfjaar een baby heb, en hopelijk mijn gevoel in de vingers terug heb.
Gelukkig lukt schilderen nog aardig. Ik heb braces gekocht om mijn polsen recht te houden, en zo kan ik een halfuurtje schilderen tot mijn gevoel weg is. Penseel neer, armen in de lucht, een denkbeeldig stressballetje knijpen tot het gevoel redelijk terug is en weer aan de slag. Deze pauzes zijn eigenlijk wel goed. Want normaliter als ik schilder, vergeet ik de hele wereld. Ik vergeet te eten, te drinken, naar de wc te gaan, mijn houding. En nu word ik elk halfuur even wakker, drink iets, beweeg even. En zolang ik niet teveel word aangesproken door anderen, raak ik ook niet uit mijn flow. Ha! Wie had gedacht dat zo'n kwaal je beter maakt.
Fantasie t.o.v. werkelijkheid
Ik kijk uit naar mijn verlof. Voor mijn gevoel heb ik dan zeeën van tijd, voor mezelf en dus: voor mijn kunst. In mijn fantasie kan ik dan dagelijks schrijven, schilderen, tekenen en nieuwe dingen uitproberen. Vrouwen om me heen zeggen me vooral rust te nemen in die periode, ten behoeve van de bevalling en de uitputtingsslag die komt als de baby er is. En als ik eerlijk naar mijn nesteldrang, energielevel en tijd kijk, weet ik wel dat dit een soort kunst-utopie is. En dat ik eigenlijk net zoveel kan bereiken in de tijd die ik nu nog naast het werk heb, als dat ik straks zal hebben met mijn verlof. Misschien bereik ik nu wel méér, omdat ik nu nog geen grote toeterbuik heb die achter een ezel behoorlijk in de weg kan zitten.
The overall art list
Mijn bekkenpijn neemt toe en ik houd steeds meer vocht vast. Inmiddels zijn m'n voeten te groot voor schoenen en draag ik enkel nog slippers. Ik ben blij dat het zomer is. Ook mijn energie neemt af. Ik merk dat ik minder en minder geef om mijn dagelijkse baan, wat anderen bezighoudt en hoe de wereld in elkaar steekt. Ik geef meer om dat ik de baby in me voel groeien en bewegen, de gevoelens die dat oproept én kunst maken. De nesteldrang om het huis op orde te brengen voor de komst van Hemmie gaat gelijk op met het willen afronden van schilderwerken. Nieuwe ideeën blijven komen maar ik begin te beseffen dat ik dat nu niet allemaal kan maken. Dus houd ik inmiddels een steeds langer wordende lijst bij; the overall art list - all ideas. Dat is ook een tip voor als je niet zwanger bent, dan gaan je ideeën niet verloren.
Onwaar verhaal
En er wordt me meerdere malen gezegd dat ik ‘voorlopig geen kunst maak als de baby er zal zijn’. Wat een afschuwelijk iets om tegen een kunstenaar te zeggen! Alsof je tegen een profvoetballer zegt dat hij geen bal meer aan raakt als zijn baby er is. Ik hoop oprecht dat de profvoetballer zo af en toe wel even 10 minuten de bal kan hooghouden als de baby slaapt. En ja, de moeder moet slapen als de baby slaapt. Maar wie zegt dat dat lukt? En wie vertelt mij dan, dat ik niet even mag schrijven of tekenen om mezelf dusdanig tot rust te krijgen zodat ik kán slapen. Het voelt alsof deze uitspraken van anderen onderdeel zijn van een onwaar verhaal. Net zoals het onware kunstenaarsverhaal waar de kunstenaar in armoe leeft omdat hij van zijn kunst wil leven.
In het begin van de zwangerschap heb ik ook een makerspauze ervaren en ben ik er beter uitgekomen dan ik ooit had verwacht. Zodra de energie er weer was, begon het maken ook gewoon weer. Als een oneindige stroom van Flow die door de lucht, het leven, mijn lijf stroomt en me de energie geeft om weer verder te gaan met creëren. Toch maken zulke woorden van anderen angst in me los. Wanneer ga ik weer maken als de baby er is?
Word ik een andere kunstenaar?
En er zijn extra vragen bij gekomen. Wat zal het effect zijn van de liefde voor mijn kind op mijn kunst? Ga ik andere kunst maken? Zal ik de wereld anders ervaren? Al die ideeën die ik nu heb en niet kan uitwerken, zal ik die überhaupt nog wel maken? Of worden dat straks hele andere kunstwerken en heb ik dan een kans gemist om het werk er op een bepaalde manier uit te laten zien vanwege de levensfase waar ik nu in zit en straks niet meer?
Het is onomkeerbaar, ik zal het gaan ervaren. Ik word niet zomaar iemand anders, ik word alleen moeder. En ons leven gaat wel op de kop straks. Niets wat we niet aankunnen, over de hele wereld gebeurt dit dagelijks. Toch is het super spannend. Ik kijk uit naar ons kunstwerk, ik wil hem graag ontmoeten.
Comments