05-09-2022
De afgelopen weken heb ik uitgezien naar dit moment. Een midweek voor mezelf, alleen voor mij. Bezig gaan met kunstige dingen, schrijven, plannen bedenken en experimenteren. Doen waar ik zin in heb, geen rekening hoeven houden met de wensen van mijn vriend of vriendinnen. Vrienden die ik vertelde over mijn plan, reageerden altijd met enige bewondering, zij zouden dat ook weleens willen. Toch gek dat alleen op reis gaan iets is waar we naar verlangen, maar als we het doen er een vreemd soort angstige spanning over ons komt. Daarom heb ik er een actie achter gezet: doen!
Nu zit ik hier, op de boot naar Schiermonnikoog, in het midden van een wervelwind van mensen, die allemaal met anderen zijn. Herinneringen delen en alles. Ik zit alleen in een vierzits, en voel me dus een beetje te veel, aangezien ik voor deze vierzits te weinig ben. Gelukkig komt er een man bij me zitten die ook alleen is. En nu deel ik de geur van een vet broodje gehaktbal met hem.
Uitgekeken heb ik naar het tijd voor mezelf, voor mijn kunsternaarschap, mijn schrijven, website bouwen. Dingen maken en bedenken en plannen. Maar vooral máken. Je kan eindeloos plannen en verder niks doen. Dan kom je nergens, ook niet op een eiland.
Ik verbaas me over wat mensen meeslepen op vakantie, complete backpacks vol met.. kleding? Voor warm en koud weer, misschien wel meerdere outfits zodat ze kunnen kiezen. Ah, die jongvolwassenen gaan waarschijnlijk wadlopen. Vandaar alle sportschoenen, sportbroeken en regenkleding. Of dat is gewoon de jaren 90 mode die we allemaal hebben proberen te ontkomen en ons gewoon weer in het gezicht slaat.
Ik heb er een ware sport gemaakt om zo min mogelijk mee te nemen. Ben zelfs nog naar de Hema geweest voor een reishandoek. Het is eentje met schildpadden, dat was het laatste, gezien het zomervakantie seizoen al ten einde is. Ik vind het eigenlijk wel gezellig, ben ik ook niet meer zo alleen.
45 min boot is toch best lang. In je eentje. Ik kan me boottochten altijd herinneren als; de heenweg gezellig kletsen met vrienden en dan ben je er zo, de terugweg compleet uitgewaaid of een beetje brak focussen op een horizon tegen de misselijkheid.
Na een kort gesprekje leer ik dat de man van de gehaktbal ook niet alleen is. Zijn vrouw zit alvast boven op een goed plekje uitzicht. Hij gaat haar weer opzoeken.
De boot zigzagt over het water, tussen de zandbanken door. Blik op oneindig, zon weerkaatst op het water.
Misschien ga ik nog even naar boven zo, of niet. Ik zie wel. Nog even wennen aan waar ik eigenlijk echt zin in heb.
댓글