Je hebt zoveel moed nodig als je schildert. Elke laag, vanaf de ondergrond tot ‘the finishing touch', vergt moed. Durf om met nieuwe verf over je schilderij te gaan, terwijl je eigenlijk al blij was met het resultaat tot nu toe. Zou je het niet verpesten als je er nog iets aan toevoegt? Iedereen kan schilderen, iedereen kan het leren. Wat het moeilijkste is, is de moed verzamelen en vasthouden om iets af te maken.
En ik merk aan mezelf dat ik de moed soms verlies. Als ik zie dat andere kunstenaars iets maken wat ik ook als idee had.
Als ik zie dat zij een opdracht die ik voor mijn opleiding doe, al lang af hebben terwijl ik nog niet eens halverwege ben.
En dat ze dit delen op sociale media en er dan óók nog hele goede reacties op krijgen. Dan ga ik enorm twijfelen aan mezelf. Ga ik dit werk ooit wel afmaken? Wordt het dan wel zo mooi? Ga ik dan ook goede reacties krijgen? Of gaan mensen het helemaal niet mooi vinden en krijg ik misschien wel een slechte reactie?
Ik verlies de moed ook omdat ik voor mezelf te ambitieuze plannen maak. Elke keer weer trap ik in dezelfde val. Al sinds ik heb leren plannen in de brugklas. Het is heel leuk, zo’n planning maken. De jaren, maanden, weken en soms zelfs dagen erin zetten. Lekker kruisjes zetten en die copy-pasten als je een bepaald patroon wilt herhalen. Kleurtjes toevoegen en lettertypes dik maken, zodat het een overzichtelijk geheel wordt. Ik vind dit zo leuk, dat het ook onderdeel is van mijn ‘muggle-job’. En daar zit ik collega’s achter de broek zodat ze de deadlines wel halen. Maar als ik plannen voor mezelf maak, zet ik deadlines ook voor mezelf. En ook al is een plan een plan, voel het stom genoeg alsof ik faal als mijn plannen niet haal. Terwijl het woord het zelf zegt: het zou mooi zijn als het zo gaat maar het hóeft niet.
Gedachten die door mijn hoofd spoken zijn dan de volgende. Hoezo lukt het me niet om:
elke twee weken een blog te posten?
elke week op mijn vrije dag te schilderen?
elke week minstens 2 posts te posten op Instagram?
in een paar uur mijn website te updaten, daar posts over te maken en deze gelijk te posten op Instagram?
aan die leuke nieuwe projecten te werken naast de schilderijen die ik maak voor de opleiding?
Het is toch van de zotte dat me dit allemaal niet lukt? Naast het herstellen van een bevalling, zorgen voor mijn kind, zorgen voor het huishouden en weer beginnen met werken en óh ja: een sociaal leven te hebben?! Ja, tuurlijk is het niet haalbaar. Tuurlijk had ik het plan niet gelijk zo groot moeten maken. Maar ik krijg er altijd zoveel zin in als ik ermee bezig ga. En dus denk ik eindeloos tijd en energie te hebben. Hà, als ik nou nóg niet geleerd heb dat het leven zo niet in elkaar zit, wat hebben plannen dan voor zin?
De moed zakte me recent ook in de schoenen door al het leed in de wereld. Ik kan niet creëren als ik zie hoe erg we elkaar de hersens in slaan, om de hoek van de straat en in andere delen van de wereld.
Elkaar misgunnen en willen ontmoedigen, kapot maken. Ik kijk al een tijd minder naar het nieuws, als ik elke dag zou zien wat we elkaar aandoen, dan kom ik gewoonweg niet meer vooruit. En eerlijk gezegd, nu ik een zoontje heb kan ik het nóg minder aan. Mijn missie om mensen te laten zien hoe mooi de wereld is, heb ik juist omdat het lijkt alsof niet iedereen het zíet. En ik denk juist dat kunst een stukje hoop en liefde toevoegt aan de wereld. Waardoor er hopelijk ook minder leed komt, dat is echt mijn wens.
Ik vind het bijzonder om te merken dat er dingen zijn die me blokkeren die zo groot zijn dat je het je bijna niet kan voorstellen maar ook dingen zijn die heel dichtbij me gebeuren met vergelijkbare impact op mijn moed om door te gaan.
Waardoor ik recent de moed verloor, was een rotopmerking. Ik had zo’n zin in Inktober, in de opleiding, in lekker schilderen en schrijven en daarover alles met mijn volgers over te delen. Maar één rotopmerking en ik was volledig uit het lood. Wat heeft tekenen nog voor toegevoegde waarde, dacht ik. Wat boeit het anderen nou dat ik hier ontspannen van raak? Vinden mensen het überhaupt wel mooi of hebben ze allemaal ‘alsof’ gedaan? Zitten ze wel op mijn gezeur te wachten? En ik kreeg hierdoor heel erg het imposter syndrome. Niet in eerste instantie over wat ik maak, maar over wie ik ben en hoe ik me momenteel mentaal en fysiek voel. Ik leek niet goed te kunnen uitleggen wat er
daadwerkelijk aan de hand is, waardoor ik ging twijfelen aan mijn hele zelfbeeld en wat ik uitdraag en hoe mensen mij zien. Kunst maken is zó iets persoonlijks en kwetsbaars. Mensen hebben dat niet altijd door omdat ik eigenlijk altijd gelíjk deel wat ik maak. Terwijl ik dan verscheurd achter mijn telefoon zit van emoties in de hoop dat het in de smaak valt. Bescheiden, toch ruimte in willen nemen, mezelf bloot te geven aan de wereld, kwetsbaar. En omdat deze opmerking sloeg op de kunst die ik maak, ging ik ook twijfelen over of mensen wel daadwerkelijk zíen wat ik wil dat ze zien als ik tekeningen en schilderingen deel.
Op dit punt kon ik er alleen nog maar over schrijven. En ben ik gaan werken aan een schilderij waar de druk wat minder op ligt. Gewoon om lol te hebben. Even helemaal de druk eraf halen. En ruimte maken in mijn hart en in mijn hoofd.
Ik schilder en schrijf en teken omdat ik daar rust vind, ontspanning en hoop en liefde. Wat men er ook van zegt, en ik zal toch nooit iedereen blij kunnen maken met wat ik maak. Daarvoor is kunst te subjectief. Toch is het soms knap lastig om daar naar te leven.
Kommentare