“Vind je het werk van je klasgenoot mooier dan je eigen werk?”
Vroeg Thirza mij van Reizendeziel toen ik langskwam om haar planten over te nemen omdat ze op reis gaat.
“Nee, ik vind mijn eigen werk uiteindelijk wel mooier”. Dat voel ik ook echt zo. Maar er zit wel los zand onder dit gevoel. Want ook al vind ík mijn werk mooier, vinden anderen dat ook?
Mijn klasgenoot van de opleiding Realistisch Schilderen bij Boulevard Magenta maakt haar werk zoals zij het ziet en ik geef er mijn draai aan. Ik kies ook vaak niet de makkelijkste weg. Als er opties zijn om mijn werk naar een hoger plan te tillen, dan kies ik altijd die route. Om het voor mezelf uitdagend te maken. Ik heb er een idee bij, er zit een verhaal achter en ik vind het gaaf wat ik ermee leer. Maar als ik voel wat daar gebeurd; het is om mezelf te bewijzen.
Het is nu een paar keer voorgekomen dat een klasgenoot tegen een andere klasgenoot zegt: ‘Poh! Wat heb jíj een eigen stijl en talent!’ en dat die persoon dat helemaal niet ziet aankomen. ‘Wauw je bent zo talentvol, daar zou je echt wat mee moeten doen’. En ik sta erbij, kijk er naar en denk: maar míjn werk heeft toch ook potentie? Zien jullie mij dan niet? Ziet uberhaupt iemand mij wel? Begrijp me niet verkeerd, het is geen jaloezie.
Hierdoor krijg ik het gevoel dat ik achterloop en sneller moet werken en meer talent moet hebben. Ik ben hier om te leren, om skills op te doen die ik kan gebruiken in mijn weg naar professioneel kunstenaarschap. Ik wil dit zó graag. Dan moet ik toch nog wel ergens in mijn kleine teen talent verstopt hebben wat nog niet toch expressie is gekomen? Verdorie.
Ik dacht mijn ‘volk’ te hebben gevonden in deze tekenles/schilderclub, maar dan ben ik daar alsnog heel alleen. Geen infographic die dit gevoel beschrijven kan.
Dit is de kern. De angst om niet gezien te worden. En omdat de ander zo goed in het zonnetje gezet is, hoor ik de complimenten op mijn werk ook niet meer. Die er namelijk ook zijn en volgens mij ook echt gemeend zijn. Die ik vervolgens alleen nog maar in twijfel trek.
‘Je hebt een eigen stijl, bijna pop-art achtig heel cool!’
‘Wat gaaf dat je er water aan toevoegt, je durft wel.’
‘Heb je dit zelf getekend? Jij kan echt alles tekenen.’
Het is geen wedstrijd, het leven. Ik wil ook eigenlijk niet winnen. Maar ik voel me nog niet altijd gezien, nog niet altijd begrepen. Het is allemaal onderweg, dus daar vertrouw ik op.
Yorumlar